42 χρόνια μετά..

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ_ ΣΕ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ

Τί παίζει με τη συνέλευση και τη συλλογή υπογραφών;

        Για να θυμήσουμε σε κάποιους και να ενημερώσουμε τους υπόλοιπους όσον αφορά την προηγούμενη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας στις 20/10, υπερψηφίστηκε το πλαίσιο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ( με ορδές που έσκασαν τα τελευταία λεπτά πριν τη λήξη της συνέλευσης χωρίς να έχουν καμία ιδέα για το περιεχόμενο του πλαισίου απλά και μόνο για να ‘’στηρίξουν’’ τους καλοθελητές ΔΑΠίτες των πάρτυ και των σημειώσεων). Το πλαίσιό της όριζε επόμενη Γενική Συνέλευση την Δευτέρα 16/11 με θεματολογία την επέτειο του Πολυτεχνείου, μία μόλις μέρα πρίν από τη 17^η Νοέμβρη. Αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία επιλογή της ΔΑΠ, αφού ως γνωστόν το τριήμερο 15-16-17  το Πολυτεχνείο τελεί υπό κατάληψη από τους φοιτητικούς συλλόγους, μία κατάληψη στην οποία η ΔΑΠ με κανέναν τρόπο δε θέλει να συμμετέχει ο σύλλογός μας. Γι αυτό το λόγο κι εμείς επιλέξαμε τη συλλογή υπογραφών για διεξαγωγή γενικής συνέλευσης στις 10/11 προκειμένου ο Σύλλογος να έχει την ευκαιρία να συμμετέχει στο τριήμερο του Πολυτεχνείου αλλά και να συμπορευτεί με τα αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού στην πορεία για την πανεργατική απεργία στις 12/11.

Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή!

        Το μεγαλείο της εξέγερσης του ’73 αποτελεί σημείο-σταθμό στην πολιτική ζωή του τόπου και ως εκ τούτου σημείο-αναφοράς για μια σειρά από χώρους. Εξ αιτίας της καθολικότητας του μηνύματος της 17 Νοέμβρη, συχνά χρησιμοποιείται από διάφορους εκφραστές του συστήματος με στόχο την καπήλευση των λαϊκών αγώνων και την παραχάραξη της πραγματικότητας και της ιστορικής αλήθειας. Στις μέρες μας,το κράτος επιδίδεται σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί το Πολυτεχνείο σαν η ηθική, ιδεολογική και πολιτική δικαίωση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Μέσα στα πανεπιστήμια το ρόλο αυτής της ανήθικης πολιτικής καπηλείας έρχεται να παίξει η ΔΑΠ. Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να το κάνει αυτό είναι ίδιος και ανάλογος με τον τρόπο που επιλέγει να το κάνει και η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλ. με την αποσιώπηση του γεγονότος, την εξάλειψη των κοινωνικών διεργασιών στη νεολαία που προσπαθούσαν ν’ απαντήσουν στις ανάγκες της εποχής τους και, τέλος την αναγωγή του σε μια απλή εθιμοτυπική εορτή αποκατάστασης της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα.

        42 χρόνια μέτα όμως φωνάζουμε ακόμα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το πολυθρύλητο μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρο όσο ποτέ, έπειτα από 5 χρόνια Μνημονίου και την ψήφιση του 3^ου , μάλιστα από την κατ’ επίφαση κυβέρνηση της Αριστεράς, ακόμη σκληρότερου από τα προηγούμενα που έρχεται να θέσει λαό και νεολαία σε πολύ χειρότερες θέσεις μάχης. Ανάμεσα στα σκληρά και βαθύτατα αντιδραστικά μέτρα του συμπεριλαμβάνονται οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η συνέχιση των ιδιωτικοποήσεων, οι αυξήσεις στο ασφαλιστικό, το πετσόκομμα των συντάξεων και η υπερφορολόγηση των αγροτών. Βρίσκουν μάλιστα το λαό καταβεβλημένο από όλα αυτά τα χρόνια σκληρής οικονομικής πολιτικής και απογοητευμένο από την ‘’προδοσία’’ του Σ.Υ.ΡΙΖ.Α. και την εμπέδωση σε μεγάλο βαθμό του δόγματος ‘’There is no alternative’’.

                                                          ..........Κάτω από το λιθόστρωτο υπάρχει παραλία

Στο φόντο όμως της βάναυσης επίθεσης, εγείρονται για μια ακόμη φορά αντιστάσεις από την πλευρά του κόσμου που πλήττεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αγρότες, οι εργαζόμενοι στο λιμάνι, οι φοιτητές του Ρεθύμνου που αντιδρούν στη μείωση των φοιτητικών παροχών (μειωμένος αριθμός καρτών σίτισης) αλλά και οι μαθητές που καταλαμβάνουν τα σχολεία τους. Όλα αυτά τα κομμάτια του αγωνιζόμενου λαού θα πρέπει την Πέμπτη 12 στην πανεργατική απεργία να δώσουν τη μαζική, μαχητική παρουσία τους στο δρόμο, ενώ στο πλάι τους θα πρέπει να σταθούν και οι φοιτητικοί σύλλογοι, σε έναν αγώνα ενάντια στα Μνημόνια και τη κυβέρνηση, αμφισβητώντας τον ευρωμονόδρομο και την ομαλότητα.  Άλλωστε τα μέτρα αυτά σκιαγραφούν και το ίδιο το μέλλον μας που δεν είναι άλλο από την ανεργία, την επισφάλεια και την εργασία που δε διασφαλίζει καν το βιοπορισμό.

Φοιτητικοί σύλλογοι, όπως και ο δικός μας, δείχνουν την ελάχιστη έμπρακτη αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες (πχ συλλογή τροφίμων) που θαλασσοδέρνονται για να βρουν ένα καλύτερο «αύριο». Οι ροές αυτές είναι αποτέλεσμα των πολεμικών συρράξεων που επιδίδονται ιμπεριαλιστικοί κέντρα (ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ρωσία) προσπαθώντας να ξαναμοιράσουν «την πίτα» στη Μέση Ανατολή.

Η φετινή 17 Νοέμβρη πρέπει να αποτελέσει κόμβο για την επανεμφάνιση του φοιτητικού κινήματος μιας και η ίδια η πραγματικότητα επιβάλλει την άμεση συλλογική απάντησή μας στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Οι δηλώσεις Λαόπουλου-Μπουτάρη για επιβολή διδάκτρων στα προπτυχιακά βουίζουν ακόμη στ’ αυτιά μας. Μια τέτοια κίνηση θα αποτελέσει για τομή στο ελληνικό πανεπιστήμιο όπως το γνωρίσαμε, και ακόμη κι αν περιορίζεται σε επίπεδο ρητορείας, σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να μένουν αναπάντητη. Το δικαίωμα για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση είναι ένα κεκτημένο για το οποίο το φοιτητικό κίνημα έχει δώσει πολλές μάχες και κανένας αντιπρύτανης δεν μπορεί να νομιμοποιείται να το αμφισβητεί, ιδιαίτερα στην οξύτατη κρίση που βιώνουμε.

Ακόμη, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων (ο προυπολογισμός τους μειώνεται για μια ακόμη φορά κατά 20%), η οποία υποβαθμίζει τις σπουδές μας και περικόπτει συνεχώς τις φοιτητικές παροχές, δυσχεραίνοντας διαρκώς τους όρους φοίτησης μας. Παράλληλα η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συνεχίζεται, οι διαγραφές εξακολουθούν να αιωρούνται σα δαμόκλειος σπάθη πάνω από τους φοιτητές, εντατικοποιείται η καθημερινότητά μας με το όλο και ασφυκτικότερο πλαίσιο σπουδών, αλλάζουν τα προγράμματα σπουδών με σκοπό τη διάσπαση του κύκλου σπουδών σε 3 και 2 χρόνια δημιουργώντας διαφορετικές κατηγορίες αποφοίτων που βγαίνοντας στην αγορά εργασίας θα εξαναγκάζονται σε ένα αέναο κυνήγι πιστοποιήσεων και δια βίου μάθησης, γεγονός στο οποίο συνηγορούν και οι αλλαγές που επιβάλλει το νέο μνημόνιο για τους μηχανικούς  με τη ρευστοποίηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Πρέπει λοιπόν να ‘’βγούμε ξανά στο δρόμο της φωτιάς’’, να δικαιώσουμε τους αγώνες του τότε, και αυτό περνά μόνο μέσα από τη συμμετοχή μας σε συλλογικές διαδικασίες. Επειδή ακριβώς το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα, οφείλουμε τόσο στους ίδιους τους εαυτούς μας όσο και στους αγωνιστές του ‘73 να σταθούμε αντίστοιχοι της αναγκαιότητας της περιόδου, να μη σκύψουμε το κεφάλι για μια ακόμη φορά, αλλά αντίθετα να ορθώσουμε το ανάστημά μας υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματά μας. Έχουμε χρέος να μαζικοποιήσουμε τη συνέλευση, και να πάρουμε μια  αγωνιστική απόφαση ενόψει τόσο της απεργίας, όσο βέβαια και του Πολυτεχνείου. Η παρουσία μας τη μέρα της 17 Νοέμβρη όσο και της προηγούμενες ημέρες κινητοποιήσεων, θα πρέπει να είναι μαζική, προκειμένου να υπερασπιστούμε το άσυλο, για την κατοχύρωση του οποίου οι φοιτητές του τότε έδωσαν τις ζωές τους, και το οποίο στο σήμερα βάλλεται διαρκώς. Οι μνήμες των γεγονότων της 17^ης Νοέμβρη του 2012 με τις συλλήψεις 16 φοιτητών στο χώρο του ΑΠΘ αλλά και των περσινών εισβολών των ΜΑΤ στη Νομική του ΕΚΠΑ έπειτα από εντολές του πρύτανη είναι ακόμη νωπές στους φοιτητικούς συλλόγους.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 10_11 ΣΤΙΣ 14.00 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 5.42

ΑΝΤΙΔΟΜΗ_ Ε.Α.Α.Κ. στους Πολ_Μηχ