Τι κρύβεται κάτω από τις φτερούγες του γαλάζιου πουλιού;

               Διαβάζοντας το πλαίσιο που κατέθεσε στην τελευταία συνέλευση του συλλόγου η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε σχέση με τις τελευταίες εξαγγελίες του Μπαλτά, τη φοιτητική εκπροσώπηση στα όργανα διοίκησης του πανεπιστημίου και τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχυρώνει το πτυχίο μας, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πουτελικά το πάει. Μπορούμε να δούμε πώς η παράταξη της ΝΔ μέσα στις σχολές, έρχεται για ακόμη μια φορά να παίξει τον ρόλο του εγγυητή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, πλήρως εναρμονισμένη με τα συμφέροντα των πολιτικών εκφραστών του συστήματος και της ελεύθερης αγοράς. Μια πιο αναλυτική ματιά στο πλαίσιο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, μπορεί να ξεκαθαρίσει περισσότερο το τοπίο:

«Κάτι τέτοιο (σημείωση: η κατάργηση των ΤΕΙ και η απορρόφηση των φοιτητών που σπουδάζουν στα ΑΕΙ) θα προκαλέσει σημαντικό πρόβλημα ιδιαίτερα για εμάς του μηχανικούς, καθώς: θα οδηγηθούμε σε μοιραία εξίσωση των δικαιωμάτων υπομηχανικών και μηχανικών, θα αυξηθεί ο αριθμός των μηχανικών σε μια ήδη κορεσμένη αγορά (…), αναγκαστικά για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του Πολυτεχνείου οι φοιτητές των ΤΕΙ, θα υπάρξουν εκπτώσεις στην ποιότητα και την επάρκεια του Προγράμματος Σπουδών, γεγονός που θα ρίξει την ποιοτική στάθμη των αποφοίτων, οι υλικοτεχνικές υποδομές των Πολυτεχνικών Σχολών δεν είναι ικανές να υποστηρίξουν τη φοίτηση των σπουδαστών που θα απορροφηθούν από τα ΤΕΙ»

Καταρχάς, αν δούμε τι συμβαίνει στη εργασιακή πραγματικότητα, μάλλον δεν είναι οι ΤΕΙτζήδες αυτοί που προκαλούν το πρόβλημα. Οι συνθήκες εργασίας του μηχανικού, όσο και αν οι ΔΑΠίτες προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν συμβαδίζουν καθόλου με την εικόνα των ωραίων γραφείων, των ακριβών αυτοκίνητων, του χρήματος και της ανάληψης των υπέρογκων έργων! Αντιθέτως, το παρόν και το μέλλον του εργαζόμενου μηχανικού, φαίνεται να είναι η μισθωτή σκλαβιά, η κακοπληρωμένη ανασφάλιστη εργασία και η υποταγή στους εργοδότες!Οι μηχανικοί, δουλεύουν όχι σαν υπάλληλοι, αλλά σαν «συνεργαζόμενοι με μπλοκάκι», γεγονός που έχει αντίκτυπο και στην ασφάλισή τους (την καλύπτουν οι ίδιοι, όχι ο εργοδότης τους). Το πρόβλημα με την εξίσωση των δικαιωμάτων μας με τους συναδέλφους από τα ΤΕΙ, δεν είναι ότι θα θιχθεί το «μεγάλο κοινωνικό μας status» ή το ζήτημα «Πολυτεχνίτες vsΤΕΙτζήδες». Πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα ως κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες πτυχές της. Πιο συγκεκριμένα, η εξίσωση των δικαιωμάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ και  το σπάσιμο του ενιαίου πτυχίου με τη συνοδευόμενη δημιουργία ατομικού φακέλου, συμπιέζει συνολικά (και του ΑΕΙ και του ΤΕΙ) τα επαγγελματικά μας δικαιώματα ακόμη πιο κάτω. Ακόμη πιο βαθιά στο τσουβάλι της ανεργίας και των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Τώρα σε σχέση με το πρόγραμμα σπουδών, μάλλον δεν είναι οι σπουδαστές που το καθορίζουν. Τα «παιδιά του κατώτερου θεού» (όπως οι προκαταλήψεις θέλουν να μας πείσουν πως είναι) που έγραψαν χαμηλότερους βαθμούς στις πανελλαδικές, δεν θα καθορίσουν εάν το πρόγραμμα σπουδών είναι περισσότερο ή λιγότερο επαρκές. Άλλωστε, η βάση εισαγωγής από το 2010 έως το 2014 έχει φανερή πτώση. Το πρόγραμμα ωστόσο, παρέμεινε αναλλοίωτο. Αυτό που καθορίζει πραγματικά ένα πρόγραμμα σπουδών σε χρόνο, ποιότητα και κατευθύνσεις, είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου να διαμορφώνουν έναν εργαζόμενο ευέλικτο, φθηνό και αναλώσιμο.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΑΑΚ για την προκλητική ανακοίνωση της Πρυτανείας του ΑΠΘ

Την Πέμπτη 19/03, ήταν προγραμματισμένη η συνεδρίαση της συγκλήτου του ΑΠΘ, στην οποία οι φοιτητικοί σύλλογοι, μετά από απόφαση των γενικών τους συνελεύσεων, παρευρέθηκαν μαζικά ώστε να καταθέσουν τις αποφάσεις τους και να παρέμβουν στη διαδικασία. Ωστόσο η διοίκηση του πανεπιστημίου αρνούμενη να έρθει αντιμέτωπη με τα συλλογικά όργανα των φοιτητών επιστράτευσε για ακόμη μια φορά τις αυταρχικές πρακτικές της, κλειδώνοντας την πόρτα και φυλάσσοντας με μπράβους τον 7ο όροφο του κτιρίου διοίκησης όπου πραγματοποιούνταν η σύγκλητος. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης η μαζική παρουσία των φοιτητικών συλλόγων αγνοούνταν επιδεικτικά. 

Η πεισματική άρνηση της συγκλήτου και οι αυταρχικές πρακτικές που μεταχειρίζεται υποσκελίστηκαν μέσα από την συνήθη τακτική παραποίησης των γεγονότων και αντικατάστασής τους από εξόφθαλμα ψέματα που απασχόλησαν τον δημόσιο λόγο σε ψευδή ρεπορτάζ και λασπολογίες των ΜΜΕ, τη ρητορική των οποίων υιοθέτησε και το Υπουργείο Παιδείας, που έκανε λόγο για πράξεις βαρβαρότητας και τυφλής βίας. Όλα αυτά τροφοδοτούνται προφανώς και από την ανακοίνωση της πρυτανείας στις 20/3, που αναφέρονταν σε μαυροφορεμένες ομάδες εξωπανεπιστημιακών που επιχείρησαν να βάλουν φωτιά στην πόρτα του 7ου ορόφου χωρίς να επικαλούνται συγκεκριμένα φοιτητικά αιτήματα. Χαρακτηριστικό της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας είναι η προκλητική και απαράδεκτη επίκληση της πρυτανείας στην υπεράσπιση του ασύλου και την ελευθερία έκφρασης, την ίδια στιγμή που αποκλείει με μπράβους τους φοιτητές και ζητάει κατ’ εξακολούθηση την παρέμβαση του εισαγγελέα και της αστυνομίας. 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ για τα γεγονότα της συγκλήτου στις 19/03

Σήμερα, 19/03, θα πραγματοποιούνταν η σύγκλητος του ΑΠΘ, στην οποία φοιτητικοί σύλλογοι, μετά από απόφαση των γενικών τους συνελεύσεων, θα παρευρίσκονταν ώστε να καταθέσουν τις αποφάσεις τους και να παρέμβουν στη διαδικασία.

Παρ' όλα αυτά, για ακόμα μια φορά γίναμε μάρτυρες του ακραίου αυταρχισμού της διοίκησης του πανεπιστημίου. Για ακόμα μία φορά η πόρτα της συγκλήτου ήταν κλειδωμένη και φυλάγονταν από μπράβους. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης η μαζική παρουσία των φοιτητικών συλλόγων αγνοούνταν επιδεικτικά.

Το σημερινό αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας κατάστασης που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια στο πανεπιστήμιο, που θέλει τις αποφάσεις των διοικήσεων να μην λογαριάζουν τις ανάγκες των φοιτητών.

Τέλος στην αναμονή!

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Τα μηδενικά όρια διαπραγμάτευσης που υπάρχουν μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της ΕΕ και του ευρώ ήταν ανέκαθεν μια πραγματικότητα. Ένα μήνα μετά την εκλογή της, τα ανακάλυψε και η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. Με τη νέα συμφωνία-μνημόνιο  που σύναψε με τους δανειστές της χώρας, φαίνεται ξεκάθαρα ότι η ελπίδα φεύγει όσο απότομα ήρθε. Η σχεδόν άνευ όρων δέσμευση για υλοποίηση των επιταγών της άρχουσας τάξης από τη νέα κυβέρνηση και η δημόσια αλληλοϋποστήριξη τους (βλ. δηλώσεις Σ.Ε.Β., Βαρδινογιάννη), υποδηλώνει ότι καμία κυβερνητική διαχείριση δεν μπορεί να αλλάξει την υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση, με αποτέλεσμα να διατηρείται η ζοφερή, για το λαό και τη  νεολαία, πραγματικότητα.

Στην παιδεία, ο νέος υπουργός Αριστείδης Μπαλτάς έχει προχωρήσει σε μια σωρεία εξαγγελιών από τις οποίες άλλες παίρνει πίσω και άλλες μετασχηματίζει εντέχνως, το γνωστό φαινόμενο «κωλοτούμπα». Σε κάθε περίπτωση, και πέρα από τις προεκλογικές και μετεκλογικές δεσμεύσεις, το παρόν και το μέλλον των φοιτητών και της νεολαίας φαίνεται να μην έχουν πολλά να ζηλέψουν από την αθλιότητα της προηγούμενης κατάστασης.

Η επιχειρηματική μετάλλαξη του πανεπιστημίου συνεχίζεται κανονικά, με ιδιώτες να χρηματοδοτούν την έρευνα και τα προγράμματα σπουδών κάνοντας τις ανάγκες των φοιτητών θυσία για τα κέρδη των επιχειρήσεων, και με εργολάβους να λύνουν και να δένουν σε όλες τις λειτουργίες των ιδρυμάτων.

Ο νόμος-έκτρωμα (Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου), σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη Μπολόνια, παραμένει να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας, με όλες τις αντιδραστικές του διατάξεις (σπάσιμο κύκλου σπουδών, εισαγωγή πιστωτικών μονάδων, διαγραφές, όριο φοίτησης, κατάργηση ασύλου, κατάργηση έντυπων συγγραμάτων,  εγκαθίδρυση συμβουλίων ιδρύματος, επώνυμες έδρες, ιδιωτική χρηματοδότηση ιδρυμάτων κλπ) έτοιμες για εφαρμογή ή ήδη σε ισχύ.

Η μέριμνα τείνει να γίνεται όρος προς εξαφάνιση, με τις εστίες να στεγάζουν ελάχιστους φοιτητές και αλλού να κλείνουν (ΤΕΙ Σίνδου), ο έλεγχος στην ιδιωτική πλέον λέσχη με ηλεκτρονικό σκανάρισμα των πάσο να έχει εγκαθιδρυθεί, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά να είναι μία πραγματικότητα, οι δωρεάν μετακινήσεις να είναι άπιαστο όνειρο και τα δωρεάν συγγράμματα να βρίσκονται υπό διακύβευση.

Λίγα λόγια για το χρέος

Σίγουρα τον τελευταίο καιρό αυτό, υπάρχει από πολλούς έντονος προβληματισμός σχετικά με το χρέος: πόσο είναι ή όχι βιώσιμο, αν πρέπει ή όχι να διαγραφεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρ’ όλη τη ρητορική για διαγραφή του χρέους όλο το προηγούμενο διάστημα και τις υποσχέσεις για «ανακούφιση» του ελληνικού λαού, φαίνεται να έχει αλλάξει στάση, καθώς έχει αποδεχτεί το μεγαλύτερο μέρος του και έχει πλέον και ο ίδιος παραδεχτεί πως ούτε διαπραγματεύσιμο δεν είναι! 

Το ζήτημα του χρέους πρέπει να εξετάζεται από τη σκοπιά του ποιος το δημιούργησε, ποιος το χρωστάει και ποιος καλείται τώρα να το πληρώσει. Τόσα χρόνια αναπαράγεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για εξυπηρέτηση των αστικών κομμάτων και των συμφερόντων τους, μια πλασματική εξήγηση για την φύση του χρέους. Πως δήθεν είναι απόρροια του σπάταλου τρόπου ζωής του ελληνικού λαού, της ακαμψίας της αγοράς εργασίας, της έλλειψης ανταγωνιστικότητας και της χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής, έτσι ώστε να «δικαιολογούνται» συμπεράσματα που θέλουν ακόμη πιο αντεργατικά μέτρα, ακόμη πιο χαμηλούς μισθούς, ακόμη περισσότερες απολύσεις ως λύση του προβλήματος. Ωστόσο ακόμη και εκεί που τέτοιες μεταρρυθμίσεις εφαρμόζονται κατά κόρον, δηλαδή σε χώρες – υπόδειγμα για τον καπιταλισμό, τα χρέη υπάρχουν και μεγεθύνονται. Για παράδειγμα, το χρέος της Κίνας έχει τετραπλασιαστεί από το 2010 έως το 2014, παρ’ όλο που οι ρυθμοί ανάπτυξης της είναι 7-8% ετησίως και εκατομμύρια άνθρωποι αμείβονται με 1 δολ. την ημέρα χωρίς να έχουν κανένα εργατικό δικαίωμα. Άρα μάλλον, αυτό που παράγει το χρέος δεν είναι αυτό που μας παρουσιάζει η αστική προπαγάνδα. Η δημιουργία, η εξάπλωση και η γιγάντωση του χρέους ουδεμία σχέση έχει με τον τρόπο ζωής του λαού.