Η Συγκλητος του Α.Π.Θ. επιλέγει, τη στιγμή που τα επαγγελματικά δικαιώματα των νέων μηχανικών χτυπιούνται περισσότερο από ποτέ, που οι 2 στους 3 απόφοιτοι των πολυτεχνικών σχολών είναι άνεργοι και ένα μεγάλο ποσοστό αυτών δουλεύει μαύρα και ανασφάλιστα και η επισφάλεια κυριαρχεί στις εργασιακές σχέσεις, να δώσει τη χαριστική βολή, καταργώντας το ενιαίο πτυχίο, αντικαθιστώντας το απο τον ατομικό φάκελο προσόντων και εισάγοντας τις πιστωτικές μονάδες, σε πλήρη εναρμόνιση με κυβέρνηση, υπουργείο και ΕΕ. Σ' αυτά τα πλαίσια και η απόφαση της συγκλητου η οποία δεν κοινοποιηθηκε δημοσια στη σελίδα του πανεπιστημίου αλλα πάρθηκε κεκλεισμένων των θυρών και εν αγνοία των φοιτητών, δεν ταίριαζε συντακτικά έρχεται να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο υπολογίζεται ο βαθμός του πτυχίου εισάγοντας συντελεστές βαρύτητας στα μαθήματα ανάλογα με τις πιστωτικές μονάδες. Ο καθένας αντιλαμβάνεται το τι σημαίνει αυτό για τους φοιτητές που έχουν δομήσει τις σπουδές τους με ένα συγκεκριμένο τρόπο, οι υπολογισμοί τους να αναιρούνται την τελευταία στιγμή.
Το κυρίαρχο όμως για μας είναι ότι η σημασία αυτής της αλλαγής ξεπερνά το βαθμό που αναγράφεται στο πτυχίο μας καθώς έρχεται να νομιμοποιήσει τις πιστωτικές μονάδες και να διαμορφώσει μια κατάσταση στην οποία ο φοιτητής θα εγκλωβίζεται στο αέναο κυνήγι αυτών. Η ανισοβαρία των μαθημάτων ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση του ενιαίου πτυχίου, το σπάσιμο του κύκλου σπουδών σε 4 και 1 χρόνια, όπως έγινε στο Πολυτεχνείο Χανίων με την ψήφιση του εσωτερικού οργανισμού, και τον κατακερματισμό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων. 'Ετσι πολλοί φοιτητές θα παίρνουν πτυχίο στα 4 χρόνια και ένα κομμάτι μόνο αυτών θα συνεχίζει στο δεύτερο κύκλο – αφού έχουν ήδη ψηφιστεί δίδακτρα για τον δεύτερο κύκλο - όπου ανάλογα με την ειδίκευση θα λαμβάνει διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα, πράγμα αποδεδειγμένο και από τις ευρωπαϊκές χώρες των οποίων την παιδεία εξυμνούν συνεχώς ο πρύτανης Μυλόπουλος και ο αντιπρύτανης Παντής, που έχουν να μετρήσουν ελάχιστους φοιτητές που έχουν καταφέρει να πάρουν Master (2ος κύκλος). Αντιλαμβανόμαστε εύκολα πως για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών – και σε συνδυασμό με την κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας – η ολοκλήρωση των σπουδών θα γίνεται μακρινό όνειρο. Δημιουργούνται έτσι απόφοιτοι πολλών ταχυτήτων, οι οποίοι θα είναι έρμαιο στα χέρια της εκάστοτε εργοδοσίας καθότι θα αναγκάζονται να ειδικεύονται και να επανειδικεύονται αλλά και να διαπραγματεύονται ατομικά με τον εργοδότη, αφού με την αναίρεση του ενιαίου πτυχίου καταργούνται οι δυνατότητες συλλογικής διεκδίκησης.
