Μέρες παράξενες θαυμάσιες μέρες…

Τα χρόνια που πέρασαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του ΄73  μέχρι και σήμερα  έχουν στιγματιστεί από τις επετείους του  Πολυτεχνείου. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα το δίλημμα που παρουσιάζεται για το  λαϊκό κίνημα είναι ένα : ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ή ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Πριν σαράντα χρόνια οι φοιτητές πλάι με τους εργαζόμενους  επέλεξαν να συγκρουστούν με το φασιστικό καθεστώς της χούντας. Η πάλη αυτή των αγωνιστών του Πολυτεχνείου έχει κληροδοτήσει στο λαό δημοκρατικά κεκτημένα, τα οποία σήμερα διακυβεύονται και η ανάγκη να τα διεκδικήσουμε γεννιέται πιο έντονα από ποτέ.

Εδώ και τέσσερα χρόνια οι κυβερνήσεις -ΕΕ -ΔΝΤ  μέσω των μνημονίων και μιας σειράς αντιλαϊκών μέτρων ωθούν το λαό σε αδιέξοδο. Με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις μαζικές  απολύσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τη μείωση του κατώτατου μισθού, τη μαύρη ανασφάλιστη εργασία, κλπ  εμπεδώνονται νέες εργασιακές συνθήκες με σκοπό την ολοκληρωτική επιβολή του κεφαλαίου έναντι του κόσμου της εργασίας. Η αντιλαϊκή αυτή πολιτική έχει εγείρει την αντίδραση του κινήματος αρκετές φορές: με την απεργία των εκπαιδευτικών, των ναυτεργατών, των διοικητικών υπαλλήλων  μέσα στα πανεπιστήμια, των ΠΟΕ ΟΤΑ και με πιο έντονο παράδειγμα αυτό των απολυμένων εργαζόμενων της ΕΡΤ. Στην αντίπερα όχθη το κράτος θωρακίζεται με μηχανισμούς καταστολής και τρομοκρατίας: αφενός μεν  ιδεολογικά μέσω των στρατευμένων ΜΜΕ  και μιας γενικόλογης ρητορείας ενάντια στην αριστερά και το κίνημα, αφετέρου δε μέσω της φυσικής καταστολής τόσο στις διαδηλώσεις όσο και με την επιστράτευση και τη δίωξη αγωνιστών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κίνηση ΜΑΤ της κυβέρνησης να εκκενώσει το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αθήνα.

Μέσα σ’ όλα αυτά το φασιστικό φαινόμενο έχει κάνει πλέον κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του και απειλεί όποιον αντιστέκεται. Η  Χρυσή Αυγή, αν και παρουσιαζόταν αρχικά ως αντισυστημική,  στην πραγματικότητα, ως παρακρατικός μηχανισμός, κυοφορείται στα σπλάχνα του ίδιου του συστήματος για να λειτουργήσει ως μοχλός εθελούσιας και απεριόριστης καταστολής του λαϊκού κινήματος.Η φασιστική αυτή οργάνωση με τη δολοφονία του αντιφασίστα Π. Φύσσα αποδείχθηκε πλέον εκτός ελέγχου από τους κρατικούς μηχανισμούς. Φάνηκε με τις κινήσεις της κυβέρνησης μέσω της σύλληψης ηγετικών μελών του κόμματος αυτού η διάθεσή της να αποτραπεί  περαιτέρω αναβρασμός του λαϊκού κινήματος και να στοχοποιηθεί η Χρυσή Αυγή. Ο τρόπος δίωξης των μελών της δημιούργησε τους όρους για την όξυνση της θεωρίας των δύο άκρων. Στο δια ταύτα, οι τραμπούκοι φασίστες εξισώνονται με τους αγωνιστές της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου(με τον ίδιο νόμο που κατηγορούνται οι Χρυσαυγίτες κατηγορούνται  και οι αγωνιστές των Σκουριών)

Εκπαίδευση

Από το παζλ αυτό της επίθεσης στα κεκτημένα του λαού βασικό κομμάτι αποτελεί η επίθεση στην εκπαίδευση και στο πανεπιστήμιο.  Όπως και τότε, η φοιτητικη νεολαία πλήττεται ως προς τα δικαιώματά της και ανάλογη του ιστορικού παραδείγματος πρέπει να είναι και η απάντησή της.

Συγκεκριμένα, η διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης εντάσσεται στη συνολικότερη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Στα πλαίσια μείωσης των κρατικών δαπανών και υποχρηματοδότησης των ιδρυμάτων εκχωρούνται κομμάτια του πανεπιστημίου σε ιδιωτικούς φορείς. Με την ιδιωτικοποίηση τόσο της φοιτητικής μέριμνας  όσο και τμημάτων των σπουδών, εισάγονται ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στα πανεπιστήμια. Τα κριτήρια αυτά  είναι εις βάρος τόσο των φοιτητών όσο και των εργαζομένων των οποίων οι εργασιακές συνθήκες δυσχεραίνονται, ενώ παράλληλα ο ιδιώτης αποκτά άμεσο κέρδος. Τυπικό είναι το παράδειγμα της λέσχης, που ήδη κλήθηκαν οι φοιτητές να βγάλουν κάρτα σίτισης, εφόσον πληρούν  συγκεκριμένα κριτήρια αποκλείοντας μία μερίδα αυτών από τη δωρεάν σίτιση.

Η επίθεση αυτή θέτει στο στόχαστρο και την αξία των πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων που αυτά διασφαλίζουν. Η διάσπαση του κύκλου σπουδών σε 3 και 2 χρόνια (bachelorκαι master) αποτελεί βασική πτυχή του νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου που στόχο έχει την αποστοίχιση των σπουδών από την επαγγελματική αποκατάσταση. Με το σπάσιμο των πτυχίων και την αντικατάστασή του από τον ατομικό φάκελο προσόντων, οι διεκδικήσεις από πλευράς των φοιτητών περιχαρακώνονται, καθότι  οι φοιτητές οδηγούνται  στον ατομικό δρόμο μακριά από τις συλλογικές διαδικασίες.

Ο ίδιος νόμος προβλέπει και την επιβολή διδάκτρων στο δεύτερο κύκλο σπουδών, που θεωρείται πλέον μεταπτυχιακός, ενώ η επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά έχει αποφασιστεί ήδη από τη Σύγκλητο. Αυτή η κατεύθυνση εντείνει τους ταξικούς φραγμούς που αποτυπώνονται με δύο τρόπους: από τη μία με την όλο και εντεινόμενη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες των φοιτητών και από την άλλη με τις αλλαγές στο νέο λύκειο, όπου μερίδα της νεολαίας αποκλείεται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Μέσα σ’ όλα αυτά καιροφυλακτούν  οι διαγραφές στα ν+2  που έρχονται να εφαρμοστούν με την ψήφιση των εσωτερικών κανονισμών το Δεκέμβρη.

Υπό το φόβο της διαγραφής και με το πλαίσιο φοίτησης να γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό οι φοιτητές θα στραφούν ακόμη περισσότερο στα αμφιθέατρα και στην ατομική συνδιαλλαγή με τον καθηγητή.

Άσυλο

Χέρι με χέρι με τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση πηγαίνει και η κατάργηση του ασύλου που αποτελεί κεκτημένο του λαϊκού κινήματος. Το άσυλο κατοχυρώνεται με συλλογικούς αγώνες, ενώ προκειμένου να μπορούμε σα φοιτητές να διεκδικούμε μέσω των φοιτητικών μας συλλόγων πρέπει να το υπερασπιζόμαστε διαρκώς.

Δεν είναι το άσυλο που φέρνει από μόνο του τα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα εντός αυτού. Η κυβέρνηση, ακριβώς για να στοχοποιήσει το άσυλο και επειδή ακριβώς γνωρίζει πως το άσυλο αποτελεί λαϊκή κατάκτηση αγώνων, σπρώχνει μέσα τους εμπόρους ναρκωτικών.

Η φετινή 17 Νοέμβρη δε θα πρέπει να λειτουργήσει ως απλή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά ως προμετωπίδα αγώνων και κομβικό σημείο για την ενεργοποίηση του φοιτητικού κινήματος.

Προφανώς, σε αυτή την βάρβαρη επίθεση δεν μπορούμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα  χέρια. Το μόνο που μπορούμε να αντιτάξουμε ενάντια σ’ όλα αυτά τα αδίστακτα μέτρα είναι οι μαζικοί, ενωτικοί και ανυποχώρητοι αγώνες μας. Πρέπει το φοιτητικό κίνημα, μαζί με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα να συγκρουστούν και να ανατρέψουν την πολιτική της μνημονιακής συγκυβέρνησης και της ΕΕ και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον.

Αν αγωνιστείς μπορεί και να χάσεις

Αν δεν αγωνιστείς έχεις χάσει ήδη

Όλοι στη γενική συνέλευση του Σ.Φ.Π.Μ. την Πέμπτη 14/11 στις 15.00 στην αίθουσα 542